You bring the old story. We bring the lantern.
Henri's Missie
Ik ben Cheyenne Illeana - sprookjesmeisje, creatieveling en het gelukkigste mens in de Voorraadkast, nu jij hier bent.
Al van kinds af aan voel ik dat ik nergens bij hoor. Zelfs als ik heel hard mijn best deed en liefdevolle aandacht kreeg, kon ik niet aanvaarden dat ik gezien of gehoord werd door een ander. Ik had last van generationeel trauma rondom waardigheid en bestaansrecht - ik was niet genoeg.
Als ik gezien zou worden voor wie ik was, niet voor wat ik deed, zou dat bevestigen dat ik waardig was. Dus ik verstopte mijn echte ik.
Door verlatings- en afwijzingsangst heb ik eigenlijk heel mijn leven met een masker rondgelopen, zodat anderen mij toch leuk zouden vinden en ik ergens bij mocht horen. Vonden ze me niet leuk genoeg of kreeg ik kritiek, verliet ik mezelf nog meer en zo vervormde ik mij uiteindelijk tot gedaantewisselaar.
Ik was afhankelijk geworden van andermans goedkeuring en emotionele geborgenheid. Zo was ik altijd alert op alles (lees: overlevingsstandje 10), en op zoek naar veiligheid, buiten mezelf. Tot het alles kapotmaakte. En gelukkig maar.
Op 25-jarige leeftijd, na jaren van doen alsof, en vechten en bevriezen, raakte ik in een burnout, en bevond ik me op een kruispunt zonder bestemmingsborden. Geen licht, geen voorbijgangers, geen herkenningspunten. Alleen stilte.
Je mag hier horen, als je dat wilt
Op een bijzonder moeilijke dag in die lege ruimte, tekende ik op mijn krijtbord voorraadkastdeur een onverwachte metgezel: Henri. Een eigenzinnig molletje, geïnspireerd door Beatrix Potter's Pieter Konijn, de meesterlijke kunst van Charlie Mackesy en Chris Dunn's illustraties van De Wind in de Wilgen.
Henri is voor mij geen kinderachtig krabbelding; het kleine meisje in mij vond in hem een plek om veilig bij thuis te komen. Een maatje die altijd dichtbij was en... iemand om bij te horen. Iemand die haar niet beoordeelde.
Hij liet mij zien dat het, ondanks de duisternis, altijd weer licht zou worden. "Want zelfs in chaos, noodzakelijk en onnodig, is er een magie die ons erdoorheen leidt," beloofde hij me.
Hij leerde me naar de schreeuwende stilte te luisteren en mijn emoties te volgen in mijn lijf, gewoon om hun beweging te aanschouwen, om met een lantaarn de pijn te beschijnen als teken van zelfliefde en aanwezigheid.
We deden samen dingen die eng waren, zoals grenzen aangeven en onszelf laten zien zoals we zijn. We hebben zelfs deze video gepost. Maar ook was ik doodsbang. Voor verlies. Misschien ben ik wel nooit ZO bang geweest. Dus ik stopte Henri ook weer weg en krabbelde dan terug mijn oude ik in. Ik vergat Henri dan weer even. Maar telkens kwam hij sterker terug.
Al die patronen ontdekte ik door zo diep te duiken, mijlenver de Put in. Ik was verslaafd geraakt aan het analyseren van mijn pijn; dat was immers het enige dat soms hielp.
Maar op een gegeven moment loop je dan tegen een muur aan. Dan moet je doorlopen tot het licht aan het eind van de tunnel en laten zien wat je geleerd hebt. Een kronkelpad in koude tunnels hadden we gelopen, een bedevaartsreis van eeuwig geduld volgde, met het lerende kind aan mijn hand.
Het duurde lang om hier te komen en soms geloof ik nog steeds niet dat Whimsical Henri echt of zichtbaar is. Ik ben nog steeds bang. Maar hier zijn we dan.
'Whimsical Henri' werd geboren uit mijn behoefte aan een veilige plek om te leren jezelf vast te houden i.p.v. het een ander te laten oplossen — ons warme hoekje, waar een glimmende gloed de pijn van binnenuit transformeert tot wijsheid. Die plek die magie in zich heeft; het innerlijk kind.
Whimsical Henri helpt jou bij het ontdekken van je zelfwaarde, authenticiteit en creativiteit door middel van de magie die je al bezit: jouw eigen lichaam. Het geeft jou regie om te creeren wat jij jouw leven waard vindt, terwijl je zichtbaar bent.
En Whimsical Henri begint daarom bij jou. Als jij ook verlangt om de wind weer op je gezicht te voelen terwijl je 'daarheen en weer terug' wandelt, valt of kruipt, nodigen we je uit om bij ons te komen. Wij nemen de lantaarn mee.
Je bent niet alleen heel erg welkom; je mag hier horen als je dat wilt.
We lieten los en probeerden uit alle macht vast te houden tegelijk. We moesten allebei meermaals sterven, maar liepen uiteindelijk levend het licht in toen we besloten dat we al waardig waren geweest vanaf het begin. Zo simpel was het.
En we kwamen niet zomaar ergens. We kwamen uit bij de Voorraadkast. Daar lag wijsheid, soms niet groter dan een knoop, op ons te wachten. In allerlei lades vond ik unieke kennis over mezelf. Het kleine meisje speelde er met kleurtjes, sprak met de vogels en plofte tevreden lachend neer tussen de wilde bloemen om tot slot in slaap te vallen.
De Put symboliseert de diepe duik in je lichaam en kindpijn, de donkere tunnel die je moét doorkruisen. De Voorraadkast staat voor de schoot van onze vrijheid, de kinderlijke fantasie, maar ook de bibliotheek waar alle waarheden liggen te wachten om uitgepakt te worden. En Henri is het warme stemmetje met de lantaarn in zijn pootjes, klaar om er gewoon te zijn.
